Gezocht: Fietspad

Blijkbaar had ik bepaalde dingen niet goed doordacht toen ik naar hier kwam. Een van deze dingen was mijn fiets. 

Het leek ons een super idee om de fiets mee te nemen. Op vrije dagen kleine fietstochtjes maken naar Chartres of andere mooie gehuchtjes, snel even naar de winkel gaan, kortom, genieten van de omgeving zoals ik altijd al graag gedaan heb. Waar ik echter niet aan dacht, is dat Frankrijk geen fietspaden heeft. Je zou het, met mijn gemiddelde snelheid, bijna gevaarlijk kunnen noemen om op staart te fietsen, maar zeker ook om op het voetpad te fietsen. Na een tochtje naar de winkel gisteren en vandaag het tochtje naar de bib, heb ik nog steeds niet kunnen kiezen. Ik denk ook niet dat er echt een keuze is. Op sommige momenten is het perfect mogelijk om te fietsen op straat, maar die momenten zijn eerder zeldzaam. Daarnaast zie je hier (bijna) niemand fietsen en staren ze mij aan alsof ik helemaal gek ben geworden.

Maar genoeg over het fietsen. Hoe is deze week stagegewijs verlopen?

Na mijn eerste twee werkdagen had ik een eerste skype-gesprek met mijn stagementor. Dit verliep niet helemaal volgens plan: aangezien de WIFI op mijn kamertje nog niet in orde was, moest ik aan de overkant van de straat in de frituur WIFI gaan stelen. De plaatselijke middelbare school had net lunchpauze en de Franse jeugd had hier blijkbaar een verzamelpunt van gemaakt, waardoor het veel te luid was binnen om een gesprek te voeren. Dan maar buiten, dacht Hannah! Bij een veel te lage temperatuur en ieder groen licht een hele stroom auto's (met bijhorend lawaai) is het uiteindelijk toch gelukt om een vrij verstaanbaar en gemiddeld lang gesprek te voeren over mijn aankomst en de eerste dagen.

De werkdagen die volgden waren wat zwaarder. Ik stond twee dagen met dezelfde vroedvrouwen. Dit was super aangezien je elkaar beter leert kennen en zij zo beter weten wat ze kunnen verwachten van jou. Het mindere hieraan is dat ze daardoor ook echt veel gaan verwachten van jou. Alles wat je een keer gezien hebt, moet je alleen kunnen en langzamerhand werd ik ook geduwd in het zelf beslissingen nemen over vrouwen die al dan niet gingen bevallen. Nu, dat is natuurlijk deel van de stage, maar het is toch moeilijker dan ik dacht. De combinatie van het Frans spreken en de 12-urenshift wegen al zwaar op mijn vermoeidheid. Gooi daarbij nog wat andere materialen en werkwijzen en het wordt echt vermoeiend. Gelukkig kon ik na een wat moeizaam gesprek duidelijk maken dat ik niet alles kon doen en besloten we gezamelijk dat ik per dag twee vrouwen zou volgen. Dit zorgde de tweede dag voor een veel openere sfeer en een mooie en plezierige werkdag.

Ik mag natuurlijk helemaal niet klagen, want het toont alleen maar dat ze mij hier veel willen leren, maar toch, ik had het minder zwaar verwacht de eerste dagen.

Zeker zondag, toen ik besloot na de shift om de vrouw, die ik al de hele dag had gevolgd, te blijven volgen tot de bevalling. Deze bevalling bleef echter op zich wachten, tot de vroedvrouw me vriendelijk maar cordaat wees op het feit dat ik nu echt niets meer waard was en ik beter in mijn bed zou kruipen. Dit was echt een spijtige zaak. In België, met het 8-uren systeem, is het makkelijk om te blijven na je shift en te hopen dat je de bevalling nog kan doen. Ik werd nu met mijn neus op de feiten gedrukt dat dit hier niet zo makkelijk zal zijn. (Even ter verduidelijking: ik moet een bepaald aantal bevallingen zelfstandig doen om te kunnen afstuderen en daar ben ik nog lang niet aan, dus dit zorgt soms voor wat paniek in mijn hoofd..).

Ik heb het gevoel dat dit eerder een klagerige blog aan het worden is, dus daar zal ik even verandering in moeten brengen!!

Het super positieve aan hier zijn en vooral hier alleen zijn, is dat ik tijd neem voor mezelf. Ik voel me ontspannen op mijn vrije dagen en heb geen gevoel van druk om dingen te doen. Ik beslis zelf hoe mijn dag er gaat uitzien en als dat een hele dag in bed liggen is (wat nog niet gebeurd is), dan is er niemand die hier commentaar op geeft. 

De regendag vorige week zorgde voor een leesdag met wat thee en een dekentje in de zetel! Ik heb al lang geen tijd meer genomen om recreatief te lezen en nu besef ik dat ik het gemist heb. De twee boeken die ik al verslonden heb zijn beide van Marianne Fredriksson. Zij is een Zweedse schrijfster en als je nog niets van haar gelezen hebt, raad ik je aan dat snel te doen! Haar verhalenlijnen zijn eerder eenvoudig, maar de gesprekken van de personages doen je nadenken over je en het leven. Echt super!

Voila, ik ga het hierbij laten. Ik hoop dat je een klein idee hebt gekregen wat er momenteel in mijn leven en hoofd omgaat en dat ik je overtuigd heb om volgende week terug te komen! ;)

Gros bisous et à bientôt!!

Hannah

ps: Nog een nadeel aan de fiets: als het plots begint te onweren en stortregenen zal je met zekerheid doorweekt zijn als je thuiskomt. Voordeel: ik mag (van mezelf) wat langer in de bib blijven!